In februari vertelde ik jullie over de TTT verrichting van een aantal Gaulisten. Voor mij persoonlijk was dit de opmaat voor een intensief tijdritseizoen. Daar hoopte ik op, een beetje tegen beter weten in. Want de wedstrijden bleven uit. En toen er eindelijk toch een tijdrit georganiseerd werd, bleek hij precies in de schoolvakantie te zijn gepland. Helaas waren wij al op vakantie.
Toch zat ik niet stil. Ik heb heerlijk getraind; intervalletjes, lange blokken, 20’ tests en een aantal test-TT’s. Oh ja, en het deelgenomen aan het OnOfficieel Gronings TT kamioenschap ’21 (OOGKTT21), een 16km lang segment 8km heen en terug langs het Eemskanaal.
Naast training heb ik gewerkt aan mijn houding. Het begon met een foto in het voorjaar. Op een fraai moment vlak voor zonsondergang heeft onze oudste zoon nog wat plaatjes geschoten van z’n langsrazende vader in de tijdritpositie. Nieuwsgierig keek ik de foto’s terug. Ik schrok me rot! Ik zat lang niet zo diep als ik dacht. Sterker nog, mijn TT-helm stond als een haaienvin rechtop. Niet bepaald aëro. Beschamend haast.
Ik ging te rade bij andere Gaulisten. ‘Hoe zitten jullie? Wat moet er anders bij mij?’ Ik bestudeerde hun foto’s op Strava. Er ontstond ook een levendig app-contact met Wieger, een ervaren tijdrijden van een ‘rivaliserende club’. ;-) Tijdrijden verbroedert.
Ik ben terug de garage in gedoken en leende de tik-tok-lamp van de kinderen. Met mijn camera filmde ik mezelf terwijl ik op de tijdritfiets zat en facetimede met mijn laptop die voor mij stond. Zo kon ik mijn eigen houding zien terwijl ik fietste. Ik legde opgerolde handdoeken onder mijn ellebogen om een houding met een hoger ligstuur te simuleren zonder het hele stuur uit elkaar de klussen. Na de goede hoogte gevonden is het stuur hierop aangepast. Spacers eronder en het stuur wat omhoog gekanteld. Het werd een stuk beter.
Vervolgens naar buiten om te testen of het lukte in de nieuwe positie te blijven zitten tijdens een inspanning. Dat is namelijk nog knap lastig. Ook is het belangrijk om te ontdekken of je je vermogen nog kwijt kunt in de gekozen houding. Het is niet voor niks dat de profs de laatste jaren de ellebogen minder diep hebben liggen.
Vooral het frontaal oppervlak moet zo klein mogelijk worden. De kin richting de polsen, geen vangnet voor wind tussen lage armen en een hoger hoofd. Maar altijd het hoofd lager dan de rug. Dat is het meest ideaal. Ik dacht dus dat ik nu best wel mooi zat. Zo voelde het in ieder geval.
Twee week geleden was er eindelijk een echt TT. Twee rondjes van 10km over de kop van de Afsluitdijk. Geweldig was het om iedereen bij elkaar te zien. Overal op het eerste gezicht vrij individualistische warmrijdende renners, maar als snel werden ervaringen uitgewisseld over de windrichting, windkracht en race-indeling. Een mooi wereldje!
Het ging best goed. Het vermogen was oké. Niet gelijk aan de resultaten in de training, maar in een wedstrijd loopt alles anders. Tóch iets te snel vertrokken bijvoorbeeld en dat later wat moeten bekopen.
Nog maar pas thuisgekomen ik ontving een appje van Wieger. Wieger was 1 minuut (!!) sneller geweest dan ik die dag, maar we bleken vrijwel hetzelfde vermogen te hebben getrapt.
‘Jij moet een minuut sneller kunnen Marnix, als je meer aëro weet te zitten. Ik wil je daarbij helpen!’ ‘Ik een minuut sneller? Meen je dat?’, appte ik terug. ‘Ja serieus, dat moet mogelijk zijn.’
Ik geloof het nog steeds niet echt, maar het triggerde me wel.
Het leuke van zo’n tijdritwedstrijd is ook dat er altijd wel een fotograaf langs de kant staat. Ideaal als je je eigen houding eens wil bestuderen, maar ook benieuwd bent naar hoe anderen zitten. Ik downloadde alle foto’s, vooral die van de rappe mannen.
Ik mat ook nogmaals mijn fiets op, de positie van het ligstuur t.o.v. het zadel etc. Het bleek binnen de UCI regels nog mogelijk om nog een aantal cm’s langer te liggen. Iets minder opgevouwen.
En dus ging ik afgelopen zonder opnieuw naar buiten, naar het OOGKTT-segment voor een test-TT. In vol ornaat vertrok ik van huis. Tijdritpak, dicht achterwiel en astronautenhelm op. Helaas regende het waardoor ik mijn nieuwe - volgens de specs - supersnelle TT-bandjes met latex binnenbanden beter niet kon gebruiken.
Ik reed mijn longen uit mijn lijf en pijnigde mezelf extra door pas bij thuiskomst te kijken hoe ik gepresteerd had. 17 seconden sneller dan twee maand geleden, met precies hetzelfde vermogen! Pure aëro-winst dus. Met de snelle bandjes in het vooruitzicht en nog hard doortrainen ga ik de aankomende keer niet direct al 1 minuut sneller. Zo simpel is het gelukkig niet, want het zoeken, het pielen, het overleggen en testen is eigenlijk veel te leuk!
Deze week werd er in de Benelux tour een TT verreden. Bissegger won. Wat zit die man aëro! Zijn idiote POC tijdrithelm is hem vergeven. Nieuwsgierig keek ik op Bisseggers instagram-account. Ik downloadde de foto’s van zijn TT-houding in 2019, 2020 en 2021 en plakte ze naast elkaar. Tot mijn verbazing zag ik ook bij Bissegger een enorme ontwikkeling in zijn houding. Voor iedereen is het dus zoeken, zelfs voor de echte mannen. Hoe troostvol is dat?!
